Wyobraźmy sobie, że ktoś weźmie sobie albo ukradnie czyjąś własność i nie wie, do kogo ona należała, po czym postanawia ją zwrócić, ale okazuje się, że przyznaje się do niej kilka osób. Komu ma ją oddać?
Dla przykładu – gość weselny na krótko musiał opuścić imprezę, więc wszedłszy do szatni, wziął pierwszy lepszy parasol z intencją, że gdy tylko wróci na wesele, odłoży go na właściwe miejsce. Jednak w wyniku splotu wypadków nie wrócił, dlatego w okolicy sali weselnej rozwiesił ogłoszenia, mając nadzieję, że zgłosi się prawowity właściciel parasola. Jeśli zgłosi się dla przykładu pięć osób, które twierdzą, że parasol należy do nich, to której z nich ma go oddać?
Szulchan Aruch (Choszen Miszpat 365:1) orzeka, że jeśli każda z osób przedstawia swoje roszczenia z głębokim przeświadczeniem i jest gotowa przysiąc, że parasol do niej należy, to ten, kto sobie go przywłaszczył, musi zrekompensować stratę wszystkim pięciu osobom. Jednej oddaje parasol, a pozostałym – wartość pieniężną.
Tak samo postępuje się z ukradzionymi pieniędzmi. Jeśliby więc szef wychodził jako ostatni z biura i uświadomił sobie, że nie ma pieniędzy, a ich potrzebuje, po czym zauważa na biurku współpracownika 10-dolarowy banknot i go sobie pożycza. Następnego ranka kilku różnych pracowników oświadcza, że banknot mógł należeć do nich. Szef musi wówczas każdemu z nich po 10 dolarów.
Powyższe prawa podkreślają powagę grzechu kradzieży i brania sobie czyjejś własności bez pozwolenia, co wg prawa jest równe kradzieży. Nigdy nie wolno brać rzeczy należącej do kogoś innego bez jednoznacznego pozwolenia.
(Na podst. Dayan Shlomo Cohen – „Pure Money”, t. 1, s. 44-46).

Podsumowanie:

Zabronione jest pożyczanie sobie czyjejś rzeczy bez pozwolenia właściciela. Jeśli ktoś kradnie lub bierze sobie czyjąś własność (co jest równoznaczne z kradzieżą) i kilku różnych ludzi oświadcza, że przedmiot należał do nich i są gotowi złożyć przysięgę, złodziej musi każdemu z nich zrekompensować stratę. Żądaną rzecz oddaje jednej z nich, a pozostałym – równowartość pieniężną.

Rabbi Eli J. Mansour – „Patah Eliyahu. The Daily Halacha”, s. 128, tłum. Matis Łokietek