Przed zamrożeniem budownictwa na 10 miesięcy w listopadzie 2009 roku nikt nigdy nie żądał tego od Izraela. Mimo zamrożenia, nie osiągnęliśmy pokoju lecz następne żądania zamrożenia . (O.D.)

Poniżej dwa artykuły amb. ret. Yorama Ettingera na temat osadnictwa żydowskiego w Judei i Samarii. Pierszy artykuł odpowiada na kilka podstawowych pytań a drugi odnosi się szerzej do statusu prawnego osiedli.

1. Czy osadnictwo w Yosh * jest legalne według prawa miedzynarodowego?

Sędzia Stephen Schwebel,  były sędzia Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości i były radca prawny Departamentu Stanu USA ustalił, że obecność izraelska w Judei i Samarii jest wynikiem samoobrony a nie agresji czy „okupacji”.
Prof Eugene Rostow,  jeden z redaktorów decyzji 242 ustalającej kryteria porozumienia, był dziekanem wydziału prawnego Uniwersytetu Yale i zastępcą Sekretarza Stanu , decyzja 242 nie nawołuje do wycofania się do linii 1967 roku, Izrael już wycofał sie z 90% terenów z 1967 roku (półwysep Synajski), ” nie można ograniczyć legalności osadnictwa w Judei i Samarii inaczej niż drogą umowy pokojowej i także wówczas osadnictwo będzie legalne w świetle art. 80 Karty ONZ-u zatwierdzającego Mandat Brytyjski (1922-1948), widząc w Judei i Samarii nierozdzielną część Żydowskiej Siedziby Narodowej”. Także: ” Żydzi mają prawo osiedlania się zarówno w Hajfie jak i w Yosh”.

Porozumienia Oslo nie zabraniają osadnictwa w Yosh *.

2. czy osadnictwo jest przeszkodą do osiągnięcia pokoju?

Osady zostały założone po wojnie 1967 roku. Pomimo to, już w latach 20-tych, 30-tych, 40-tych  arabski terror mordował Żydów w Hebronie, Gusz Ecjon, w Gazie, Jerozolimie,  w Tel Avivie i w Galilei. Arabski terror usiłował nie dopuścić do powstania państwa „niewiernych” Żydów w „islamie”. Wojska arabskie najechały Izrael w momencie ustanowienia państwa w 1948 roku i terror arabski dalej kontynuował ataki.

3. Czy celem strategicznym Mahmuda Abbasa jest wykorzenienie osadnictwa w Yosh?

Mahmud Abbas jest  przywódcą Aszaf **, stworzonym w 1964 roku. OWP jest  źródłem władzy Autonomii Palestyńskiej i nią włada. Konwencja OWP z 1964 roku mówi o „wyzwoleniu” terytoriów tylko sprzed 1967 roku. Od 1968 roku zajmuje sie „wyzwoleniem”  całego obszaru pomiędzy Jordanią do morza śródziemnego. Abbas jest  przywódcą Fatach**, od 1959 roku, 8 lat przed rozpoczęciem osadnictwa w Yosh*. Decyzje szóstej konferencji Fatachu z września 2009 roku nawołują do „ofensywy wyzwolenia Palestyny i wytępienia obecności syjonistów, ktorej nie przerwie się aż do zlikwidowania tworu syjonistycznego**** i wyzwolenia Palestyny”. Celem strategicznym Abbasa  – twórcy wychowania w autonomii do nienawiści i podburzania – nie jest zlikwidowanie osadnictwa w Yosh, lecz zlikwidowanie Izraela.

4. Czy wykarczowanie osad przyniesie pokojowe współistnienie?

Pokojowe współistnienie i wyrzucanie Żydów, czy Arabów są wzajemną sprzecznością. 1.6 miliona Arabów wśród 6 milionów  Żydów ‚ granicach „zielonej linii” nie jest przeszkodą do pokoju. W ten sam sposób 350 000 Żydów  wśród 1.7 miliona Arabów w Judei i Samarii. Usunięcie osiedli arabskich w „zielonej linii” („arabrhein”) – czy usuniecie osiedli żydowskich w  Judei i Samarii („judenrhein”) – jest absolutnie niemoralne. Probierzem intencji arabskich jest ich zgoda – albo brak zgody – na osadnictwo żydowskie w Yosh.

5. Czy budownictwo żydowskie w Yosh przesądza z góry wyniki pertraktacji?

Budownictwo palestyńskie w Yosh – w siedmiokrotnie szerszym zakresie niż budownictwo żydowskie – ustala fakty tak samo jak budownictwo żydowskie. Miedzynarodowa inklinacja do potępiania budownictwa żydowskiego i jednoczesne ignorowanie budownictwa arabskiego w Yosh dowodzi … że z góry przesądza się wyniki pertraktacji. Rząd izraelski burzy nielegalne budownictwo żydowskie w Yosh. Powinien także burzyć 1.100 arabskich mieszkań bezprawnych, corocznie wznoszonych w Jerozolimie  i tysiące bezprawnych arabskich mieszkań budowanych w Yosh.

6. Judea i Samaria***  (pochodzenia żydowskiego)  czy Zachodni Brzeg (pochodzenia arabskiego) ? 

Formalną nazwą tego obszaru był Yosh, od czasów biblijnych aż do 1950, gdy Jordania go zajęła, zaanektowała i zmieniła nazwę na „Zachodni Brzeg”. Także dokumenty Mandatu brytyjskiego i ONZ-tu używały nazwy „Yosh”. Judea pochodzi z imienia Jehuda i Judea wraz z Samarią są kolebką historii, religii, narodu, języka, kultury i nostalgii żydowskiej .

Ofensywa przeciw osadnictwu zrodziła się z pomyłek i nie przybliża współżycia w pokoju.

13.12.2012
Yoram Ettinger

*  Yosh : w języku hebrajskim skrot od Yehuda i Szomron
**  Aszaf to OWP (Organizacja Wyzwolenia Palestyny), Fatach to Palestyński Narodowy Ruch Wyzwolenia, jedna z frakcji, ktore połączyły się w OWP
*** Yehuda i Szomron (O.)
**** Twór syjonistyczny , doslownie istota, jednostka, osobowość syjonistyczna . Arabowie przeciwni istnieniu Izraela unikają określenia „państwo żydowskie”, uzywajac innych. (O.) 

tłumaczyła z hebrajskiego Olga Degani

w angielskim https://theettingerreport.com/jewish-communities-in-judea-samaria-settlements-obstacle-to-peace/

*********************************************************************

Prof. Eugene W. Rostow (art. po angielsku), były dziekan wydziału prawa na Uniewersytecie Yale, Podsekretarz Stanu i jeden z redaktorów  decyzji 242 Rady Bezpieczeństwa orzekł:  „prawo międzynarodowe przyznaje identyczny status osiedlom żydowskim w Judei i Samarii jak w Haifie”. Według niego, „decyzja 242 nie nawołuje do cofnięcia się z określonych terenów („the  territories”), ani ze wszystkich terenów ( „all territories”) lecz z „some” territories, czyli z niektórych, nieokreślonych w tej decyzji terenów… Izrael cofnął się z Synaju, stanowiącego 90 % terenów zajętych w 1967 roku… Żądania cofnięcia się z całego obszaru zostały odrzucone przez Radę Bezpieczeństwa i przez Ogólne Zgromadzenie ONZ tu … według decyzji 242 nie można zmusić Izraela do cofnięcia się do granic trudnych do obrony (‘fragile and vulnerable’ ) z 1967 roku , lecz  do granic  bezpiecznych i uznanych ( ‘secure and recognized’ )”.

Sędzia Stephen Schwebel  (art. po angielsku) , były prezes Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości uważa, że: ” Zdobycze 1967 roku były w ramach wojny obronnej… świadczy o tym zamknięcie dojścia do Eilatu przez Egipt, niedotrzymanie przez Egipt umowy rozbrojenia Synaju, wypędzenie obserwatorów ONZ-tu z Synaju i zaatakowanie Izraela przez Jordanię…napad  Arabów w 1948 roku wskazuje na bezprawność zajęcia wówczas przez Egipt i Jordanię Gazy, Judei i Samarii… dlatego Izrael, broniąc się w 1967 roku, ma prawo władania na tych terenach mandatu brytyjskiego, włącznie z Jerozolimą … i stąd wniosek, że zmiana linii rozejmu z 1949 roku jest zgodna z prawem…

„Do czasu powstania Państwa Izrael termin „Palestyna” odnosił się do państwa żydowskiego. Ten termin ustanowili Rzymianie próbując zetrzeć judaizm z pamięci ludzkości i dlatego nazwę „Judea i Samaria” zmienili na „Palestynę”, ku pamięci Filistynów, zaciekłych wrogów narodu żydowskiego, którzy wcale nie przyszli z Arabii, lecz z wysp egejskich w Grecji.

Sytuacja prawna Judei i Samarii opiera się na kilku konwencjach międzynarodowych:

1. Deklaracja Balfoura, w której przekazał w roku 1917 zgodę rządu brytyjskiego na „ustanowienie w Palestynie narodowego domu dla narodu żydowskiego”.

2. Rezolucja konferencji zwycięskich mocarstw mocarstw w 1920 roku w San Remo nadała obydwa brzegi rzeki Jordan Mandatowi Palestyńskiemu „aby wprowadzić w życie deklarację Lorda Balfoura… na rzecz ustanowienia w Palestynie siedziby narodowej dla narodu żydowskiego”. Po pierwszej wojnie światowej ustanowiono około 20 mandatów, jako powiernictwa terytoriów, które wyznaczyły większość granic państw na Mizrach ha’Tichon (Bliski Wschód i północna Afryka).

3. Liga Narodów, zatwierdzając w roku 1922  Mandat nad Palestyną, odnosząc sie do praw wyłącznie narodu żydowskiego, nakłada na Brytanię odpowiedziałność za „wprowadzenie w życie deklaracji lorda Balfoura” założenia narodowego domu żydowskiego na zachód od rzeki Jordan i „popieranie masywnego osadnictwa zarówno na ziemiach państwowych jak i na ziemiach niczyich” (art. 6).

4. Paragraf 80 Karty ONZ-tu z 1945 roku  ustanawia ciągłość statusu prawnego „Mandatu nad Palestyną” i zabrania jakiejkolwiek interpretacji przeciwstawnej do praw narodu żydowskiego na zachód od Jordanu, włącznie z osadnictwem.

Podział z 1947 roku był zatwierdzony przez Zgromadzenie Ogólne ONZ-tu, nie przez Radę Bezpieczeństwa i dlatego nie obowiązuje, nie ma też mocy prawnej wobec istnienia parfagrafu 80 Karty ONZ-tu i „Mandatu nad Palestyną”.
Rozejmy z 1949 roku określiły granice przerwania ognia, ale nie jako granice obowiązujące.

Na podstawie treści paragrafu 80 Karty ONZ-tu i „Mandatu nad Palestyną”, obronna wojna z 1967 roku przywróciła prawowitemu władcy, Państwu Izrael, władzę nad Judeą i Samarią oraz nad Jerozolimą.

IV Konwencja ONZ tu z roku 1949 nie powstała w kontekście do osadnictwa izraelskiego, bo odnosi się do transferu przemocą obywateli podbitych na teren zdobywczy .

Osadnictwa żydowskiego w Judei i Samarii nie zabroniono czasowymi umowami w Oslo w 1993 i w roku 1995,  zezwalającymi każdej stronie budować na terenie będącym pod jej odpowiedzialnością. Rozwiązanie problemu osadnictwa ma być ustalone, wg. umów w Oslo, w pertraktacjach o stałą umowę. Dlatego, jeśli izraelskie budownictwo w Judei i Samarii jest przeszkodą do osiągnięcia pokoju, to budownictwo palestyńskie, o wiele intensywniejsze niż budownictwo żydowskie, stanowi przeszkodę o wiele większą.

Propaganda przeciw osadnictwu w Judei i Samarii opiera się na omyłkach i na wprowadzaniu w błąd, pomaga naciskać na Izrael, wzmaga arabski ekstremizm i terror, pomaga przeciwnym umiarkowaniu, podważa stabilność i pokojowe współistnienie.

1. 10 . 2016

Amb. ret. Yoram Ettinger is a consultant   on US-Israel relations and the Chairman of Special Projects at the Ariel Center for Policy Research. Formerly the Minister for Congressional Affairs to Israel’s Embassy in Washington, DC, he also served as Consul General of Israel to the Southwestern US.

tłumaczyła z hebrajskiego Olga Degani