Czy pogląd, że kwestia palestyńska jest sednem konfliktu arabsko izraelskiego, wynika z rzeczywistości bliskowschodniej?

W obecnym 2015 roku prezydent Egiptu el Sisi nie uzależnia współpracy z Izraelem w zakresie bezpieczeństwa od kwestii palestyńskiej. On widzi w terrorze „Bractwa Muzułmańskiego” i w terrorze palestyńskim wspólne niebezpieczeństwo dla Izraela, Egiptu, Jordanii, i arabskich państw Zatoki, którzy też nie widzą w kwestii palestyńskiej problemu pierwszej ważności i ich pomoc dla Władz Palestyńskich jest niewielka (art. po hebrajsku). Ich współpraca z Izraelem wzrasta, pomimo protestów palestyńskich. W 2014 roku te państwa arabskie popierały Izrael w wojnie przeciw terrorowi palestyńskiemu w Gazie, grożącemu także Egiptowi i Jordanii. W 1977 roku Saadat dołączył się do inicjatywy pokojowej premiera Begina, pomimo gróźb palestyńskich i pomimo sprzeciwu prezydenta Cartera. Prezydent amerykański widział w bezpośrednich pertraktacjach pomiędzy Izraelem a Egiptem porażkę jego planów zwołania konferencji międzynarodowej, która miała skoncentrować się na kwestii palestyńskiej, sedno konfliktu arabsko izraelskiego, podług jego koncepcji.

W przeciwieństwie do poglądu Obamy, opartego na słowach, nie na czynach arabskich, stosunki izraelsko – arabskie nie obracają się wokół osi palestyńskiej. Na przykład, w 1948 roku państwa arabskie rozpoczęły wojnę przeciw Izraelowi nie z powodu i nie dla – ale pomijając kwestię palestyńską. Irak dążył do zawładnięcia rurociągiem naftowym z Kirkuku do Haify; Jordania chciała terytorium aż do Morza Śródziemnego; Egipt działał aby powstrzymać Jordanię; Syria dążyła do urzeczywistnienia pragnienia Wielkiej Syrii. Według prof. Efraima Karsha (art. po angielsku), orientalisty z „King’s College” w Londynie, ” Najazd pan-arabski w 1948 roku był przykładem walki o terytorium, a nie o prawa narodu palestyńskiego. Sekretarz Ligi Arabskiej, Abd ar-Rahman Azzam przyznał, że celem Jordanii było opanowanie okręgu górskiego w centrum Palestyny … Egipt chciał Negevu, Galil przeznaczony był Syrii, prócz wybrzeża aż do Acco, które przeznaczono Libanowi”.

I rzeczywiście, Irak zawładnął Samarią i przekazał ją Jordanii, nie Palestyńczykom. Jordania zawładnęła Judeą i przyłączyła Samarię i Judeę do Zachodniego Brzegu. Egipt zawładnął Gazą, tak samo jak Jordania, zabronił Palestyńczykom narodowych ruchów i wyrzucił za granicę aktywistów palestyńskich. W 1959 Liga Arabska rozwiązała rząd Wielkiej Palestyny który istniał od 1949 roku.

W 1956 roku wybuchła wojna na Synaju wskutek nacjonalizacji kanału sueskiego przez Egipt i działalności wywrotowej Egiptu w Maroko, Algierii i w Tunisie, oraz użycia terrorystów palestyńskich do naruszania terytorialności izraelskiej na Negevie. W 1967 roku wybuchła wojna sześciodniowa, z powodu dążeń pan-arabskich prezydenta egipskiego Nassera, które doprowadziły do sojuszu egipsko-syryjsko-jordańskiego, do zamknięcia przesmyku Tiranu i naruszenia umowy demilitaryzacji Synaju. W 1973 roku wybuchła wojna Sądnego Dnia i także ta wojna nie była związana z Palestyńczykami.

W 1982 roku wybuchła wojna pomiędzy Izraelem a Palestyńczykami i nie rozciągnęła się na wojnę pan-arabską. Państwa arabskie zdają sobie sprawę z terroru/intryganctwa palestyńskiego (art. po hebrajsku) i dlatego obdarzają ich przemówieniami ale nie walczą po ich stronie. Na przykład, wojna Szlom ha Galil wybuchła 5.6.1982 roku, ale Liga Arabska zebrała się dopiero we wrześniu po wyrzuceniu PLO z Beirutu. Obydwie intifady, oraz wojny przeciw Hamasowi w 2008 roku, 2012 i 2014 roku nie pociągnęły za sobą interwencji arabskiej.

Koncepcja Obamy, który widzi w kwestii palestyńskiej sedno konfliktu arabsko izraelskiego i wstrząsów na Bliskim Wschodzie i północnej Afryce art. po hebrajsku) i wyobraża sobie że kwestia palestyńska jest oczkiem w głowie przywódców arabskich (art. po hebrajsku), jest ignorancją rzeczywistości Bliskiego Wschodu, godzi w żywotne interesy, rozpłomienia terror i sprzeciw Palestyńczyków, no i oddala pokój.

27.1.2015

Amb. ret. Yoram Ettinger

tłumaczenie z hebrajskiego przez Olgę Degani