(Artykuł jest z 2014 roku, sporo się od tego czasu zmieniło, rzeczywistość okazuje się silniejsza od destrukcyjnych mżonek ideologów arabskich.
Mamy dziś Umowę Abrahama, czyli transakcję stulecia, uwieńczającą zakończenie konfliktu izraelsko arabskiego. Jednak warto przypomnieć ten artykuł, aby zrozumieć że w rzeczywistości nigdy kwestia palestyńska nie była arabskim celem strategicznym. Olga Degani )

Kwestia palestyńska nie jest arabskim/muzułmańskim celem strategicznym, lecz taktycznym narzędziem promowania interesów pomiędzy Arabami/muzułmanami w celu zniszczenia państwa żydowskiego.

W przeciwieństwie do przyjętego ogólnie poglądu, Palestyna to część geograficzna, pozbawiona uksztaltowanych oznak narodowosciowych(art. po hebrajsku), o czym świadczy rozbicie wewnętrzne i rozlew krwi w zakresach kulturowych, geograficznych, etnicznych, ideologicznych, politycznych, historycznych i klanowych.To rozbicie pogłębiły fale przybyszow (art. po hebrajsku) z Bośni, Algerii, Libii, Sudanu, Egiptu, półwyspu arabskiego, Jordanii,Syrii i Libanu.

Dlatego utworzenie autonomicznego państwa palestyńskiego nie stało na porządku dziennym rządu Imperium Osmańskiego, które widziało w Palestynie – zdefiniowanej przez Arabów jako południowa Syria – część administracyjną należącą do Damaszku albo do Bejrutu.

Także władze brytyjskie nie działały w kierunku utworzenia państwa palestyńskiego, pomimo tego, że tworzyły inne państwa arabskie na Bliskim Wschodzie. W 1917 roku Deklaracja Lorda Balfoura obiecała Palestynę/ Eretz Yisrael narodowi żydowskiemu; w roku 1920 sojusznicy ustanowili mandat brytyjski w Palestynie/Eretz Yisrael dla wprowadzenia w życie deklaracji Balfoura; w 1922 roku Mandat zatwierdzono w Lidze Narodów i w Kongresie amerykańskim; w 1945 roku Mandat (bez obszaru Jordańskiego) stał się nierozdzielną częścią Karty ONZ-tu i prawa międzynarodowego.

Jordania i Egipt władali w Jehudzie, Samarii i w Gazie od 1950 do 1967 roku, ale – tak jak Liga Erabska – nie rozważali możliwości ustanowienia państwa palestyńskiego. Skiba i ogień – konflikt 150 letni– (książka Juvala Arnona Ohany – po hebrajsku), wydawnictwo Achiasaf, 2013. Sekretarz Ligi Arabskiej Azzam Pasza, wyjaśnił we wrześniu 1947 roku, że sedno konfliktu arabsko izraelskiego nie leży w podbojach Izraela, ani w kwestii państwa palestyńskiego, lecz w konieczności wykorzenienia obecności żydowskiej z Palestyny.

O ograniczonym znaczeniu kwestii palestyńskiej można się nauczyć z wojny o niepodległość (1948, O.). Jordania wypowiedziała wojnę aby zrealizować pragnienie władania Wielką Syrią, to także powodowało Syrią. Egipt i Saudia dołączyły się aby pohamować Jordanię i Syrię. Irak pragnął wzmocnić panowanie nad rurociągiem gazu z Mosulu do Haify. 20 września Liga Arabska uznała rząd Palestyński nad całą Palestyną, ale w rzeczywistości ignorowała ten rząd, a w 1951-52 doprowadziła do jego zlikwidowania i odrzucenia prośby tego rządu o przyłączenie do ONZ-tu.

Państwa arabskie nie walczyły dla/z powodu Palestyńczyków. Dlatego, gdy Irak zawładnął Samarią, przekazał ją Jordanii, która zdobyła Yehudę i Samarię, ałączając Yo”sh ( Yehuda i Shomron, czyli Samaria) do Jordanii. Egipt zawładnął Gazą, i tak samo jak Jordańczycy, zabronił politycznej działalności palestyńskiej. Ani wybuch wojny w latach 1956, 1967, 1967/70 i w 1973, które nie miały żadnego związku z Palestyńczykami, ani wojny Izraela przeciw terrorowi palestyńskiemu („Sheleg”, pierwsza i druga Intifada i przeciw Hamasowi w Gazie) nie doprowadziły do arabskiego zaangażowania militarnego, czy ekonomicznego. Do 1967 roku ani Liga Arabska ani ONZ nie działali w celu ustanowienia państwa palestyńskiego, natomiast od 1967 roku ten temat stał się środkiem do podważenia istnienia Izraela.

Kwestia palestyńska nie jest centralną osią kształtowania się stosunków pomiędzy Izraelem a USA. Dlatego pomimo, że począwszy od roku 1948-go obydwa państwa konsekwentnie nie zgadzają się w tej kwestii, , współpraca jest uaktualniana w zależności od wspólnych celów strategicznych, biorąc pod uwagę wspólne wartości, interesy i zagrożenia miejscowe i globalne, wychodzące ponad powiązania z kwestią palestyńską.

Ignorowanie tej rzeczywistości przeinacza kwestię palestyńską i stwarza z niej, rzekomo, sedno konfliktu arabsko-izraelskiego, jakoby ogniskową wstrząsów na Mizrach haTichon (Bliski Wschód i północna Afryka. O.) i diament w koronie arabskiej. Ale gdy podstawowe założenie jest błędne, prowadzi do błędnej polityki, radykalizuje arabskie dążenia, zaostrza terror i niestabilność, oddala pokój i przybliża wojnę.

amb. ret. Yoram Ettinger

Tlumaczyla z hebrajskiego Olga Degani