Lars Aslan Rasmussen, socjaldemokratyczny członek duńskiego parlamentu, który przemawiał na demonstracji popierającej Izrael

Mam bardzo dobrego przyjaciela z dzieciństwa, który ma również tureckie korzenie.
Nie widzimy się często, ale w ten weekend mieliśmy czas na długi spacer i rozmowę o dawnych czasach na Nørrebro (dzielnica Kopenhagi, w której się wychowaliśmy).
W pewnym momencie popatrzył na mnie i mówi: „Martwię się o ciebie przyjacielu, bo pewnego dnia oni cię zabiją”.
Dorastaliśmy na tej samej ulicy, w tym samym środowisku, więc on nie musi mówić więcej, bo ja dobrze wiem, kim są „Oni”
To niedostosowani młodzi islamiści z korzeniami na Bliskim Wschodzie, którzy uważają mnie za zdrajcę.
Wiem, że tak jest, ale czuję, że nie chce o tym rozmawiać.
Bo to staje się za bliskie, gdy się to ubierze w słowa.
Wiem też, że większość ludzi z Bliskiego Wschodu w Danii zachowuje się poprawnie, ale ilość tych, którzy tego nie robią, też jest daleka od zera.
Codziennie otrzymuję wiele nienawistnych komentarzy od ludzi, którzy urodzili się i wychowali w Danii, ale niemających szacunku dla demokracji i ludzi, którzy się z demokracją nie zgadzają.
Już prawie przestałem zgłaszać to na policję, po prostu ich blokuję, wyłączam telefon na długie okresy, mam tajny adres i unikam pewnych miejsc w mieście, zwłaszcza gdy idę sam.
Nigdy się do tego nie przyzwyczaisz, ale uczysz się z tym żyć na swój własny sposób.
I tak, oczywiście, że się boję.
Ponieważ bardzo dobrze wiem, na co mogą zrobić te typy.
Nie umiem się bić, nie mam ochroniarzy i jestem sam, jeśli coś mi się stanie.
Ale ja nie wszedłem do polityki po to, żeby milczeć, albo nie odważać się głośno myśleć.
Tego typu polityków jest już i tak za dużo.
Wiem, że są też tacy jak ja, ludzie z innym etnicznym pochodzenie, którzy się ze mną zgadzają, ale milczą z obawy przed napiętnowaniem i groźbami.
Dlatego będę to dalej robił i dlatego się nie zamknę.

Lars Aslan Rasmussen

Tłumaczenie Alex Wieseltier