Inicjatywy pokojowe, poprzedzające „transakcję stulecia” Trumpa, nie powiodły się, bo  Zachód skłania się do upraszczania rzeczywistości blisko-wschodniej i wymienia 1400 letnie fluktuacje braku tolerancji i agresji, na mrzonki pragnienia  pokoju.

Począwszy od pojawienia się islamu w VII wieku przywódcy islamsko arabscy konsekwentnie kreują brutalną rzeczywistość, i to jest wskaźnikiem tego, co skrywa się poza terminologią „Wiosny arabskiej”. Zachód, zniewolony terminologią, nie przyjmuje faktu, że jest to „tsunami arabskie” szalejące na Bliskim Wschodzie od 2010 roku, ani faktu, że konflikt arabsko -izraelski  nie jest „powszechnym konfliktem blisko-wschodnim”. Ponadto, w przeciwieństwie do poglądu panującego na Zachodzie, wydarzenia pomiędzy Arabami pokazują, że kwestia palestyńska nie jest w oczach przywódców arabskich powodem wstrząsów okolicznych, ani nie jest powodem konfliktu arabsko izraelskiego.  

Autorzy zachodnich inicjatyw pokojowych ignorują fakty, które przez 1400 lat wskazują na długotrwały brak wzajemnego współistnienia pokojowego pomiędzy Arabami i muzułmanami, ponadto ta wielowiekowa sytuacja nie ma żadnego powiązania pośredniego ani bezpośredniego z Izraelem, ani w stosunkach wewnętrznych, ani w regionalnych.

Zachodni politycy, media i akademia odnoszą się do konfliktu izraelsko arabskiego jako do konfliktu „blisko-wschodniego”, natomiast rzeczywistość blisko-wschodnia jest kreowana przede wszystkim przez ogromną ilość konfrontacji inter-arabskich i inter-islamskich, bez żadnego powiązania z Izraelem, ani bezpośrednio ani pośrednio. 

Na przykład: wojna szalejąca w Syrii od roku 2011 spowodowała pół miliona zabitych, i dziesięć milionów uchodźców; wojna cywilna w Jemenie, będąca polem walki pomiędzy Iranem i Saudią, i będąca kontynuacją wojny cywilnej z lat 60-tych spowodowała 100 000 zabitych i trzy miliony uchodźców; wojna cywilna, która przemieniła Libię na arenę terroru islamskiego zagrażającego Europie, Afryce, i Bliskiemu Wschodowi – 30 000 zabitych; wojna iracko irańska w 1980-1988, będąca kontynuacją wojen 1936 – 1974 (w 1975 roku był zawarty pokój) – 800 000 zabitych, wojna pomiędzy południowym Jemenem a Omanem w latach 1968 do 1980 – 100 000 zabitych i pół miliona uchodźców.   

Pomimo, że wulkan blisko-wschodni w dalszym ciągu produkuje wrzącą lawę terroru muzułmańskiego, grożącego każdemu państwu pro-zachodniemu, a także Europie i USA, większość władz zachodnich w dalszym ciągu koncentruje się na kwestii palestyńskiej, będącej tematem marginesowym w porównaniu z konfliktami pomiędzy samymi Arabami i mizułmanami.

Szykujący inicjatywy pokojowe wiele skorzystają ucząc się artykułów Emira Taheri, dziennikarza, pisarza i badacza Bliskiego Wschodu, którego prace zdają egzamin blisko-wschodniej rzeczywistości. Tahari zadaje pytanie: „Czy Izrael jest tu problemem? Badanie konfliktów blisko-wschodnich dowodzi, że politycy, komentatorzy, i badacze koncentrują się na konflikcie marginesowym”.  Na przykład USA strwoniły zaufanie, które zdobyły wyzwoleniem Kuwejtu i zwycięstwem nad Saddamem Husseinem w 1991 roku. Zamiast wzmocnić swój odstraszający autorytet przycięciem skrzydeł ajatollahów w Iranie i zamiast zacieśnić współpracę wojskową z Egiptem, Jordanią, Saudią i z resztą państw Zatoki Arabskiej – USA skoncentrowały się na rozwiązaniu konfliktu arabsko izraelskiego (Konferencja w Madrycie).  

Według Taheri: Konferencja w Madrycie opierała się na błędnym założeniu, że konflikt izraelsko arabski jest wielkiej wagi  i wpływa na resztę konfliktów w okolicy – „jest to niebezpieczy brak zrozumienia rzeczywistości… i iluzja.” 

Czy kształtujący politykę i wpływający na tworzenie opinii publicznej uczą się na doświadczeniach z popełnionych błędów poprzez ponowne powtarzanie ich, czy poprzez unikanie błędów z przeszłości ?   

23.4.2019

amb. ret. Yoram Ettinger

Tłumaczenie z hebrajskiego przez Olgę Degani