CZY TO SPRAWIEDLIWE NAZYWAĆ IZRAEL MOCARSTWEM OKUPACYJNYM?

Michael Davison, Mieszka w Izraelu (1969-obecnie)

Quora, 31 lipca 2021

Pierwsze pytanie: Czy uczciwe jest nazywanie Izraela „Apartheid”?

Nie. Apartheid był wewnętrzną polityką RPA wylansowaną w 1948 r., której wyraźnym celem było utrzymanie władzy przez białą mniejszość nad rdzenną czarną większością.
W czasach apartheidu w RPA istniały oddzielny transport publiczny, oddzielne szkoły, szpitale, przychodnie medyczne, restauracje, kina, teatry, parki, a nawet oddzielne ławki na ulicach dla białych lub niebiałych.
Czarnym odmawiano praw do wyższego wykształcenia i prawa do kandydowania na urzędy publiczne.
W Izraelu nie ma takich przepisów. Arabowie izraelscy są członkami Knesetu, ambasadorami, oficerami policji i wojska, personelem medycznym i wykładowcami uniwersyteckimi. Odsetek izraelsko-arabskich studentów na uniwersytetach i uczelniach jest odpowiada ich populacyjnej proporcji.
Nie ma żadnego apartheidu izraelskich Arabów.
Ktoś się może zapytać: „Tak, ale co z Palestyńczykami?”
Krótka odpowiedź: Palestyńczycy NIE są obywatelami Izraela i większość nie chce zostać obywatelami Izraela. Ponieważ apartheid jest konkretnie polityką wewnętrzną, termin ten nie ma zastosowania.

Drugie Pytanie: „Czy słuszne jest nazywanie Izraela mocarstwem okupacyjnym?”

Zgodnie z obowiązującym prawem międzynarodowym — nie.
Aby jakiekolwiek terytorium było okupowane w sensie prawnym, musi ono zostać odebrane siłą suwerennemu państwu. Dlatego Krym jest okupowany przez Rosję, połowę Cypru jest okupowane przez Turcję, Sahara Zachodnia jest okupowana przez Maroko, a Tybet przez Chiny.
Ostatnim suwerenem, który rządził tym, co jest teraz Izraelem, było Imperium Osmańskie, które zostało zlikwidowane w 1922 r., kiedy Wielka Brytania przejęła od Ligi Narodów mandat Palestyny. Wielka Brytania miała status powiernika, a nie suwerena. Ziemia była powierzona Wielkiej Brytanii, aby stworzyć ojczyzny dla Żydów i Arabów oraz nauczyć obydwie populacje, jak stworzyć i poradzić sobie z realną gospodarką i zarządzaniem.
Rezolucja 181 Organizacji Narodów Zjednoczonych 1947 r. zaproponowała plan podziału dla utworzenia z mandatu Palestyny jednego „państwa arabskiego” (powtórzone 22 razy w tekście rezolucji) i jednego „państwa żydowskiego”. Żydzi zaakceptowali tę rezolucję, a Arabowie generalnie, nie tylko Arabowie z Palestyny, odrzucili tę rezolucję.
Żydowski „Jiszuw” (osadnictwo żydowskie w mandacie Palestyny) ogłosił niepodległość Eretz Izrael 14 maja 1948, na kilka godzin przed wygaśnięciem mandatu Ligi Narodów dla Palestyny, który wygasł minutę po północy z 14 na 15 maja 1948. Wysoki Komitet Arabski do spraw Palestyny Palestyna takiej deklaracji nie złożył.
W tym momencie wygaśnięcia mandatu ziemia wzmiankowana w UNGAR 181 stała się terra nullus, czyli, zgodnie z prawem międzynarodowym, ziemią nienależącą do nikogo. „Ziemią bez suwerena”.
W rezultacie, jordańskie zajęcie i okupacja Zachodniego Brzegu i egipskie zajęcie Strefy Gazy, było okupacją obszarów, które nie zostały przydzielone nie Izraelowi, ale jeszcze niemającego nazwy państwa arabskiego. W rzeczywistości, w swojej Palestyńskiej Karcie Narodowej z 1964 r. OWP zrzekła się wszelkich roszczeń do tych obszarów:
„Artykuł 24: Organizacja nie sprawuje żadnej suwerenności terytorialnej nad Zachodnim Brzegiem Jordanu w Haszymidzkim Królestwie, ani w Strefie Gazy, czy w obszarze Himmah [Golan]. Jej działania będą miały zasięg ogólnonarodowy na polu wyzwoleńczym, organizacyjnym, politycznym i finansowym”.
Ten artykuł został usunięty w poprawionej wersji z 1968 roku, napisanej po tym, jak Jordania i Egipt straciły kontrolę nad Zachodnim Brzegiem i Strefą Gazy. Raptem, gdy nie były już pod panowaniem arabskim, obszary te stały się „palestyńską ziemią”.
Warto również zauważyć, że w cytowanym artykule OWP pośrednio przyznała, że Wzgórza Golan faktycznie należały do Mandatu dla Palestyny, nielegalnie scedowanego przez brytyjski mandat francuskiemu mandatowi Syrii/Libanu, niezgodnie z artykułem 5 mandatu dla Palestyny:
„Mandatariusz będzie odpowiedzialny za dopilnowanie, aby żadne terytorium Palestyny nie zostało scedowane, wydzierżawione ani w jakikolwiek sposób umieszczone pod kontrolą rządu jakiegokolwiek obcego mocarstwa”.
To sprawia, że izraelskie władanie Wzgórzami Golan jest również legalne, ale to zupełnie inny sprawa.
Kiedy Izrael odebrał w 1967 roku Zachodni Brzeg i Gazę Jordanii i Egiptowi, ziemie te wciąż były terra nullus, ponieważ próba Jordanii aneksji Zachodniego Brzegu została wykluczona przez ONZ, a Egipt nigdy nawet nie próbował przejąć Gazy.
Jako jedyny istniejący podmiot zrodzony z Mandatu Palestyny, biorąc pod uwagę, że obszary te należały do Mandatu Palestyny, izraelskie roszczenia do nich, zgodnie z istniejącym prawem międzynarodowym, są silniejsze niż czyjekolwiek inne.
Czym Palestyńczycy są zmęczeni, to jest powiedzieć: „Hej, pamiętacie tę propozycję z 1947 roku, którą odrzuciliśmy? Chcemy was na tym trzymać teraz, w 2021 roku”.
Biorąc pod uwagę historię od 1947 roku do chwili obecnej, można to porównać z wejściem jakiegoś palanta do kasyna, który stawia całe swoje ziemskie dobra na jeden rzut kostką lub jedno rozdanie kart, przegrywa, a następnie żąda od kasyna zwrotu swego wkładu.
Gdy palestyńscy Arabowie rozpoczęli wojnę domową z deklarowanym celem „wpędzenia Żydów do morza” i zabrania całego „żydowskiego złota, żydowskiej ziemi i żydowskich kobiet”, spalili oni za sobą wszystkie mosty. Wciągnięcie krajów Ligi Arabskiej do walki po wygaśnięciu mandatu tylko pogorszyło sytuację z powodu upokorzenia arabskiego honoru i arabskiej dumy, pokonanych przez zgraję słabo uzbrojonych Żydów.

Polskie tłumaczenie Alex Wieseltier

https://www.quora.com/Is-it-fair-to-call-Israel-apartheid-Is-It-fair-to-call-Israel-a-occupying-power