Ideologią wyrosłą ze „społecznego darwnizmu”, całkowicie przeciwną judaizmowi, był nazizm.

Panteizm, czyli światopogląd religijny i filozoficzny utożsamiający Boga (bóstwo) ze światem przyrody, jest całkowicie obcy judaizmowi. Bóg nie jest naturą lub jej częścią ani natura nie jest fragmentem istoty Boga. Bóg istnieje – według judaizmu – ponad naturą. Dlatego właśnie Bereszit zaczyna się od opisu stwarzania nieba i ziemi (wszechświata) przez Boga. Natura jest więc tworem, dziełem Boga, a nie Bogiem.

Bóg nie może być częścią natury co najmniej z dwóch powodów.

• Po pierwsze, świat natury jest światem fizycznym, a Bóg nie istnieje w sensie fizycznym.

• Drugim, znacznie ważniejszym powodem jest fakt, że natura istnieje poza moralnością, tzn. nie jest NIEmoralna, ale Amoralna. Natura nie odróżnia dobra od zła, nie dotyczą jej w ogóle te dwa pojęcia. W świecie przyrody funkcjonuje tylko jedno prawo: prawo dżungli, czyli przeżywa silniejszy – ten, kto umie lepiej przystosować się do istniejących warunków. Inaczej mówiąc, wszyscy zjadają się nawzajem.

Tylko człowiek jest w stanie postępować zgodnie z zasadami etycznymi, z których najbardziej odległą od świata natury jest reguła: „Jeżeli człowiek jest bezbronny, należy go bronić; jeśli słaby – ochraniać”. Dlatego właśnie instytucją najbardziej obcą światu zwierząt – i jednocześnie najbardziej ludzką – jest szpital, gdzie ratuje się życie najsłabszych.

Natura nie może być Bogiem, bo Bóg jest moralny (Jego przekazem jest przecież Dekalog i wiele innych etycznych praw), a Natura jest poza moralnością.

Traktowanie natury jako bóstwa lub uznawanie, że Bóg istnieje w naturze, jest skrajnie niebezpieczne. Idealizowanie natury i w konsekwencji akceptowanie jej „prawa dżungli” oraz przenoszenie go w świat ludzki (tzw. darwinizm społeczny) stworzyło podstawy nazizmu i wzmocniło rasizm. Niszczenie słabych (nie-Aryjczyków) przez silnych (aryjski Herrenvolk) stało się nawet podstawową ideologią nazizmu i jego planów podboju świata. Wiara, że natura równoznaczna jest z Bogiem, pozwala na nobilitowanie, a nawet uświęcanie działań naturalnych. A naturalne jest przecież mordowanie, gwałcenie, torturowanie słabszych bez żadnych ograniczeń, bo pozwala na zwycięstwo silnego nad słabym, potwierdzając tym swoją zgodność z naturą. Gdyby była ona równoznaczna z Bogiem – oznaczałoby to, że zachowania te otrzymują Boską akceptację, a tym samym, że tę akceptację otrzymuje zło.

Jeżeli natura miałaby być podatna na wartości etyczne, to jak ocenilibyśmy etyczność naturalnych praw natury? Na przykład praw fizycznych? Siła grawitacji powoduje, że dziecko bezmyślnie pozostawione przez opiekunów w otwartym oknie wysokiego piętra spada i roztrzaskuje się o chodnik, ale bez tej samej siły niemożliwy jest deszcz, a wtedy rośliny przestają istnieć, co równa się zagładzie życia na ziemi. Natura jest ślepa i głucha na etykę. Przypisując jej etykę i widząc w tym działanie Boga, kogo musielibyśmy winić za huragany i trzęsienia ziemi? Kogo – za choroby powodowane przez wirusy?
Przez tysiąclecia ludzie widzieli w naturze bóstwo i czcili słońce, księżyc, planety, niebo, ziemię, noc, jeziora, morza, rzeki, góry i drzewa. Czcili również zwierzęta; na przykład w Egipcie: krowę, krokodyla, węża, gazelę, sokoła, byka, żabę i kota.
Judaizm dokonał rewolucji i czynił to w pełni świadomie. Jeden przykład: proszę spojrzeć, jak Tora tendencyjnie podkreśla, że Bóg stworzył „większe światło” i „mniejsze światło” – świadomie nie używając nawet słów „słońce” i „księżyc”, symbolicznie detronizując je jako popularne w starożytności bóstwa, aby podkreślić ich podległość Bogu jako Stwórcy, za pomocą nienazwania ich właściwymi nazwami („I uczynił Bóg dwa ogromne światła – większe światło, aby rządziło dniem i mniejsze światło, aby rządziło nocą” Bereszit 1, 16).

(opracował Paweł Jędrzejewski)