Satmar Rebe został poproszony przez człowieka potrzebującego pomocy finansowej o pewną, sporą sumę. W odpowiedzi na tę prośbę, rabin wręczył mu nieco mniej, niż kwota, o którą ten człowiek prosił, mówiąc „To wszystko, co mogę ci dać”. Gdy ów odszedł, asystent (gabaj) rabina zapytał: – Jeżeli wręczyłeś mu tak pokaźną sumę, dlaczego nie dałeś mu dokładnie tyle, o ile prosił?

– Bo chciałem, aby nie tylko miał pieniądze, ale także był z nich zadowolony – odpowiedział rabin. Gdybym dał mu tyle, o ile prosił, sprawiłbym, że odszedłby smutny. Odchodząc żałowałby bowiem, że nie poprosił o więcej, myśląc, że skoro byłem gotów dać mu bez wahania aż tyle, to dałbym mu pewnie większą sumę, gdyby tylko się o nią zwrócił. Nie myślałby więc już o pieniądzach, które otrzymał, ale o tych, które – w jego przekonaniu – mógł dostać, a ich nie dostał. Byłby smutny i zły na siebie. Dałem mu więc mniej, bo w ten sposób uchroniłem go przed tym żalem i uczyniłem go szczęśliwszym. Dając tylko trochę mniej – dałem mu dużo więcej.